Występują one głównie w Środkowej Europie. W Polsce występuje w stanie naturalnym tylko buk zwyczajny. Uprawianych jest kilka gatunków obcych i liczne odmiany ozdobne buka zwyczajnego. Liście początkowo intensywnie zielone potem delikatnie matowo zielone. Owoce to bukiew, po dojrzeniu otwiera się 4 klapami uwalniając jeden lub dwa trójkanciaste orzeszki koloru brązowawego. Dzewo osiąga maksymalnie 40 metrów. Preferuje miejsca zacienione. Używany do wyrobu parkietów i mebli. Buk doskonale nadaje się na żywopłoty gdyż dobrze znosi przycinanie.

Dwór w Kolibkach istniał prawdopodobnie już w XVI m., ale jego pierwotna lokalizacja nie jest obecnie znana. W I połowie XIX w., zbudowano środkową, najniższą część obecnegodworu, z charakterystycznym układem dwóch wejść, symetrycznie rozmieszczonych w elewacji frontowej. W drugiej połowie XIX wieku dobudowano tryzkondygnacyjną część wschodnią, a następnie bardzo podobną część zachodnią. Na początku lat 20 XX w. na środku elewacji frontowej powstał taras na filarach i nadbudówka dachu. W takiej formie dwór przetrwał do dziś. We wnętrzu zachowana sala ze stropem kasetonowym oradz posadzki z płyt szarego i czerwonego wapienia sprowadzonego ze skandynawii. W 1920 r. w dworze kolibkowskim gościem Witolda Kukowskiego był gen. Haller. Historyczny wystrój pomieszczeń dworu z tego czasu znany jest z fotografii archiwalnych. Budynek pełni nadal funkcje mieszkalne.

Budynek powstał około połowy XIX w., prawdopodobnie jako obora dla bydła. Obecnie służy jako stajnia. Budynek wyróżnia się imponującymi rozmiarami- ma 50m dlugości i 25 m szerokości Masywne kamienne przypory i ceglane ściany wspirały kiedyś poddasze, w którym był skład paszy dla zwierząt.

Zgodnie z nielicznymi zachowanymi źródłami historycznymi, założenie sakralne w Kolibkach ma długą historię. Prawdopodobnie na niewielkim wzniesieniu pierwotnie istniała mała kaplica chrzcielna, a następnie kaplica poświęcona Najświętszej Maryi Pannie. Na mapie Zatoki Puckiej z 1720 roku, miejscowość "Kalipka" wydaje się zawierać "symbol" kościoła. Czy wówczas już istniała tu świątynia? Trudno na to pytanie odpowiedzieć, ponieważ brakuje potwierdzenia źródłowego. Wiemy natomiast, że kościół św. Józefa został ufundowany w latach 1763-1764 przez gen. Józefa Przebendowskiego, właściciela majątku w Sopocie, który nabył dobra kolibkowskie od swojego kuzyna Ignacego, starosty puckiego i mirachowskiego. Fundator planował osadzić przy kościele OO. Kapucynów, dla których ponoć rozpoczęto wznosić klasztor wraz z domem misyjnym. Jednak ten plan nie został zrealizowany, ponieważ J. Przebendowski zmarł niebawem po tym, a jego spadkobiercy nie okazali zainteresowania majątkiem kolibkowskim. Kościół św. Józefa prawdopodobnie został zbudowany w miejscu dawnych obiektów sakralnych, gdzie od ponad stu lat łączyły się grupy pielgrzymkowe zmierzające z Gdańska i Oliwy na odpust w Kalwarii Wejherowskiej (drugim przystankiem dla pielgrzymów był w Rumi, a kolejnym przy Bramie Oliwskiej w Wejherowie). Świątynia, która do II wojny światowej pełniła rolę katolickiego kościoła parafialnego dla Kolibek i Orlowa, została całkowicie zniszczona w 1939 roku.

Pomnik upamiętnia bohaterskie działania bojowe we wrześniu 1939 roku, które podjęła jednostka Wojska Polskiego stacjonująca w koszarach w Redłowie. Pułk bronił obszaru Kolibek oraz granicy Polski z Wolnym Miastem Gdańsk, z terenu ktorego atakowała niemieckie jednostki. Żołnierze pułku walczyli od 1 do 19 września, początkowo w rejonie Kolibek i Wielkiego Kacka, a następnie na Kępie Oksywskiej. Obok pomnika znajduje się punkt widokowy na Kolibki oraz morze.

W 1919 r. pobliski majątek Kolibki kupił zasłużony dla Pomorza Witold Kukowski, dzęki temu cała posiadłość została włączona po traktacie Wersalskim do Polski. Południowa granica Kolibek była jednocześnie granicą między Polską a wolnym miastem Gdańsk. W pobliżu ujścia potoku do morza stał kamień graniczny z napisem „Versailles 26.6.1919”, a na szosie był szlaban graniczny. Fotografia ukazująca niemieckich żołnierzy usuwających ten szlaban po agresji na Polskę 1 września 1939r. znalazła się w wielu publikacjach z tamtych lat.