Występują one głównie w Środkowej Europie. W Polsce występuje w stanie naturalnym tylko buk zwyczajny. Uprawianych jest kilka gatunków obcych i liczne odmiany ozdobne buka zwyczajnego. Liście początkowo intensywnie zielone potem delikatnie matowo zielone. Owoce to bukiew, po dojrzeniu otwiera się 4 klapami uwalniając jeden lub dwa trójkanciaste orzeszki koloru brązowawego. Dzewo osiąga maksymalnie 40 metrów. Preferuje miejsca zacienione. Używany do wyrobu parkietów i mebli. Buk doskonale nadaje się na żywopłoty gdyż dobrze znosi przycinanie.

Zgodnie z nielicznymi zachowanymi źródłami historycznymi, założenie sakralne w Kolibkach ma długą historię. Prawdopodobnie na niewielkim wzniesieniu pierwotnie istniała mała kaplica chrzcielna, a następnie kaplica poświęcona Najświętszej Maryi Pannie. Na mapie Zatoki Puckiej z 1720 roku, miejscowość "Kalipka" wydaje się zawierać "symbol" kościoła. Czy wówczas już istniała tu świątynia? Trudno na to pytanie odpowiedzieć, ponieważ brakuje potwierdzenia źródłowego. Wiemy natomiast, że kościół św. Józefa został ufundowany w latach 1763-1764 przez gen. Józefa Przebendowskiego, właściciela majątku w Sopocie, który nabył dobra kolibkowskie od swojego kuzyna Ignacego, starosty puckiego i mirachowskiego. Fundator planował osadzić przy kościele OO. Kapucynów, dla których ponoć rozpoczęto wznosić klasztor wraz z domem misyjnym. Jednak ten plan nie został zrealizowany, ponieważ J. Przebendowski zmarł niebawem po tym, a jego spadkobiercy nie okazali zainteresowania majątkiem kolibkowskim. Kościół św. Józefa prawdopodobnie został zbudowany w miejscu dawnych obiektów sakralnych, gdzie od ponad stu lat łączyły się grupy pielgrzymkowe zmierzające z Gdańska i Oliwy na odpust w Kalwarii Wejherowskiej (drugim przystankiem dla pielgrzymów był w Rumi, a kolejnym przy Bramie Oliwskiej w Wejherowie). Świątynia, która do II wojny światowej pełniła rolę katolickiego kościoła parafialnego dla Kolibek i Orlowa, została całkowicie zniszczona w 1939 roku.

Pomnik upamiętnia bohaterskie działania bojowe we wrześniu 1939 roku, które podjęła jednostka Wojska Polskiego stacjonująca w koszarach w Redłowie. Pułk bronił obszaru Kolibek oraz granicy Polski z Wolnym Miastem Gdańsk, z terenu ktorego atakowała niemieckie jednostki. Żołnierze pułku walczyli od 1 do 19 września, początkowo w rejonie Kolibek i Wielkiego Kacka, a następnie na Kępie Oksywskiej. Obok pomnika znajduje się punkt widokowy na Kolibki oraz morze.

Pomnik Martyrologii Polskich mieszkańców Sopotu powstał z inicjatywy kilkudziesięciu członków Sekcji Historyczno-Dokumentacyjnej Towarzystwa Przyjaciół Sopotu, mieszkających w Sopocie przed II wojną światową. Wielu z nich naleźało do organizacji walczących o zachowanie tożsamości narodowej i było szczególnie represjonowanych przed wojną i po jej wybuchu. Większość utraciła najbliższych w miejscach kaźni zorganizowanych przez hitlerowców. Bu uczcić tych ludzi szczególnie oddanych polskiej sprawie, pomordowanych i poległych w czasie II wojny, wzniesiono opisywany pomnik. Zaprojektował go Adam Smolana, znany sopocki rzeźbiarz, profesor Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. W wykonaniu pomagali, ze względu na chorobę autora, architekci Andrzej Rejchel i Włodzimierz Stopa.Na prostopadłościennym betonowym cokole umieszczono piastowskiego orła z brązu z rozpostartymi skrzydłami, jakby obejmującego w wieczne posiadanie polskie morze i wybrzeże, i szponami chwytającymi symbolicznie dwa miecze grunwaldzkie. Na froncie w kształcie tarczy z wyżej wuymienionymi mieczami widnieje napis ułożony przez Franciszka Mamuszkę, autora wielu znaczących publikacji o Sopocie: Bochaterskim Polakom, mieszkańcom sopotu, którzy za wierność ideałom narodowym i działalność w polskich organizacjach oraz umiłowanie ojczyzny zgineli w hitlerowskich miejscach kaźni, więzieniach i obozach koncentracyjnych w latach 1939-1945. Na dwóch bocznych tarczachwidnieją 74 nazwiska polskich mieszkańców Sopotu zamordowanych przez hitlerowców oraz daty i miejsca ich śmierci. Z tyłu, na płycie również mającej kształt tarczy wyryto słowa: Zgineli za Polskę, aby potomni mogli żyć. Wieczna chwała ich pamięci.Poniżej wymieniono nazwiska fundatorow pomnika i nazwisko jego autora. 11 listopada 1995 roku naloźono orłu koronę zaprojektowaną przez rzeźbiarkę Izabellę Smolanę, żonę nieźyjącego już wówczas autora pomnika, zachowując w ten sposób prawa autorskie. Pomnik odsłonięto 22 marca 1985 roku. W rocznicą odzyskania niepodległości, 11 listopada kaźdego roku, pod pomnikiem odbywają się uroczystości państwowe.

Na rozległym placu przed kościołem pod wezwaniem Zesłania Ducha Świętego stoi replika krzyża z Giewontu podarowana przez władze Zakopanego na stulecie nadania praw miejskich Sopotowi. Do przytwierdzonej do 'krzyża z Giewonyu' granitowej tabliczce z herben Sopotu i Zakopanego oraz płaskorzeźbami, jedną z wizerunkiem krzyża z Giewontu, drugą z wizerunkiem pomnika Papieża Jana Pawła II, napisano natomiast: 1901-2001, 100 lat krzyża na Giewoncie, 100 lat miasta Sopotu. Trzeba, ażeby cała Polska od Bałtyku po Tatry patrząc w stronę krzyża na Giewoncie słyszała i powtarzała sursum corda - w górę serca - Jan Paweł II. Rozlega się stąd wspaniały widok z poziomu ponad 50 metrów nad poziomem morza. Obserwować stąd możemy statki oczekujące na redzie portu gdańskiego.

Parterowy dom z mieszkalnym poddaszem, przykryty czterospadowym, ceramicznym dachem, zbudowany w 1922 roku według projektu architekta H. Jadscha. Od strony południowej budynek ma trój okienną wystawkę z półkolistym świetlikiem i trójkątnym frontonem. Przed wystawką umieszczono owalny taras wsparty na półkolistej ścianie przeszklonej na całej wysokości parteru. Przed wojną dom wraz z otaczającym go ogrodem stanowił ośrodek rekreacyjny dla wczasowiczów i mieszkańców Sopotu. W obszernej sali na parterze udzielano lekcji tańca i szermierki.