W przewodniku po Sopocie z 1881 roku oznaczono tę posiadłość jako własność Reisera. Willa, znajdująca się tutaj, została zbudowana około 1870 roku i prawdopodobnie przebudowana w późniejszym okresie. Z zewnątrz prezentuje się bardzo skromnie, jednak we wnętrzu zachowała się oryginalna, bogato rzeźbiona stolarka. W ogrodzie rośnie 120-letnia lipa oraz równie stary buk.

W 1909 roku powstała piętrowa willa, zaprojektowana przez H. Dunkela, charakteryzująca się płaskorzeźbami i pilastrami w obramowaniach okien. Posiada ona ozdobną, murowaną werandę na parterze oraz taras na piętrze, otoczony kamienną balustradą. Dach budynku, wykonany z ceramiki, ma na elewacji wschodniej i północnej dwie mieszkalne wystawki, zwieńczone frontonami na szczytach. Na posesji, oddzielonej od ulicy kutym, żelaznym parkanem, rosną okazy stuletnich lip.

Budynek znajduje się w dolnej części Sopotu, w zadrzewionym ogrodzie oddzielonym od ulicy żelaznym parkanem. Piętrowy pałacyk o wystroju eklektycznym, głównie nawiązujący do baroku, został wzniesiony w latach 1899-1900. Na łamanym dachu, z górną częścią płaską, wyposażoną w lukarny oraz wystawkę z frontonem, znajduje się obszerny taras. Ponad tarasem wznosi się wtopiona w bryłę budynku czteropiętrowa, kwadratowa wieża z galeryjką, przykryta ceramicznym dachem.

Pomiędzy Skarpą Sopocką a ulicą Goyki znajduje się murowana willa z szarej nieotynkowanej cegły zbudowana pod koniec XIX wieku na wzór romantycznego zameczku. Piętrowy pałacyk z pokoikami na poddaszu, przykryty stromym, ceramicznym dachem z dużymi naczółkami i bogato zdobionymi, drewnianymi okapami, wyposażony jest w trzy drewniane werandy, malownicze balkoniki i taras widokowy. W północno-zachodnim narożu przylega do budynku trzypiętrowa wieża na planie kwadratu, zwieńczona u góry drewnianą galeryjką.

Piętrowy budynek w dolnej części wykonany z nieotynkowanej cegły, w górnej zaś ze starannie rzeźbionego drewna. Dom powstał w 1894 roku według projektu architekta Hoffachera. Piętro obwiedzione jest z trzech stron długim balkonem, chronionym przed deszczem szerokimi okapami dachu ułożonymi na ozdobnych wspornikach. W budynku tym mieściły sie dawniej stajnie, a na pietrze mieszkanie dozorcy.

Wzniesiona w 1860 roku późnoklasycystyczna willa stanowi jedno z najcenniejszych zabytków Sopotu. Jej piętrowa struktura uwydatnia się luksusową fasadą, gdzie centralna część zdobi taras widokowy z kamienną balustradą. Bezpośrednio poniżej znajdują się dwie piaskowcowe rzeźby umieszczone w niszach między pilastrami po obu stronach eleganckich drzwi wejściowych. W otaczającym pałacyk ogrodzie można podziwiać fontannę oraz starodrzew z imponującymi okazami lipy, jedlicy kalifornijskiej, klonów i tui. W latach 1945-1954 budynek pełnił funkcję siedziby Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych.

Budynek należy do jednego z bardziej interesujących zabytków Sopotu. Willa była wzorowana na Pałacu Wielkiego Mistrza w malborskim zamku. Została zbudowana w 1909 roku według projektu architekta A. Bielfedta, na zamówienie znanego przed wojna sopockiego kolekcjonera dzieł sztuki F. Basnera. Do 1945 roku w budynku oraz otaczającym go niewielkim parku znajdowało się prywatne muzeum. Pod koniec II wojny światowej kolekcję zdewastowano.

W niewielkim, starannie utrzymanym ogrodzie znajduje się willa, reprezentująca charakterystyczną architekturę epoki romantyzmu. To dwupoziomowy, murowany budynek z poddaszem, pokryty stromym dachem z ceramiki, zdobionym naczółkami. Posiada liczne występy, wykusze, werandy, balkoniki i tarasy. Ponad dachem wznosi się okrągła wieżyczka, zwieńczona cebulastym hełmem. Willa została wzniesiona w pierwszych latach XX wieku i obecnie pełni funkcję Muzeum Sopotu.

Budynek wzniesiony w Sopocie w 1906 roku znajduje się w gęsto zadrzewionym parku w pobliżu ujścia Karlikowskiego Potoku. W części parterowej jest to budowla z otynkowanej cegły na kamiennej podmurówce. Znad ceramicznego dachu z licznymi lukarnami, wystawkami i naczółkami wyrasta ośmiokątna wieża z małą, widokową galerią nakrytą hełmem w kształcie ostrosłupa zakończonego iglicą. Do parterowej części budynku przylegają ogrodowe tarasy ozdobione marmurowymi kielichami. Obecnie znajduje się tutaj ośrodek wypoczynkowy.

Po założeniu miasta, rozpoczęto wznoszenie reprezentacyjnych willi w zachodniej części górnego Sopotu. Jedną z wyjątkowych posiadłości jest dwukondygnacyjny pałacyk, wzniesiony w 1920 roku, o architekturze nawiązującej do klasycyzmu. Zlokalizowany głęboko w niewielkim ogrodzie, budynek posiada mansardowy dach oraz trzy elewacje z szerokimi ryzalitami, zwieńczonymi owalnymi frontonami. Główne wejście udekorowane jest portykiem z dwiema kolumnami. W ogrodzie przed budynkiem, otoczonym starymi bukami, dębami i świerkami, znajduje się basen z fontanną, otoczony kamiennym murkiem. W południowo-wschodnim rogu posiadłości rośnie surmia zwyczajna, drzewo o wielkich liściach pochodzące z Ameryki Północnej.

Jest to najstarsza i najbardziej okazała rezydencja w Sopocie. Została założona w II połowie XIX wieku przez kupca i przemysłowca Teodora Bahrendta. W 1857 roku właściciel wybudował pośrodku posesji piętrowy pałacyk o architekturze wzorowanej na renesansowych willach włoskich, z kwadratową wieżą zwieńczoną widokową loggią. Przed pałacykiem znajduje się obszerny taras obramowany kamienną balustradą. Z tarasu szerokie schody prowadzą do parku. W parku znajduje się cenny, ponad 150-letni drzewostan składający się z modrzewi, buków, dębów, lip i choin kanadyjskich. Pałac dwukrotnie przebudowywano: w 1933 roku dostawiono południowe skrzydło, a w 1975 roku wzniesiono dodatkowe piętro nad główną częścią budynku, niszcząc przy tym fragmenty dawnego wystroju. W obecnej chwili cała posesja wraz z budynkiem należy do osoby prywatnej.

Pałacyk położony w północnej części Sopotu został zbudowany w 1870 roku. Na przełomie wieków a także w okresie międzywojennym mieściła się tu modna kawiarnia i pensjonat Stolzenfels. Od czasów powstania pałacyk uległ pewnym przeróbkom: z późniejszego okresu pochodzi południowe skrzydło, a wieżyczka prawdopodobnie w wyniku zniszczeń wojennych została pozbawiona loggii. Okrojony został również park otaczający budynek, wznosząc na jego terenie nowe domy wczasowe.

Rezydencja położona jest w gęsto zadrzewionym parku. Oprócz stojącej pośrodku parku wystawnej willi, przykrytej ceramicznym dachem, na terenie posesji znajduje się również mniejszy, parterowy budynek, częściowo o konstrukcji szkieletowej, służący niegdyś jako mieszkanie dla dozorcy. Obecnie znajduje się tutaj ośrodek wypoczynkowy.

Skromna parterowa willa znajduje się w centrum Sopotu. Zbudowano ją w 1900 roku, w dawnym wiejskim parku. Niewielki budynek przykryty łamanym dachem z dekoracyjnym szczytem od frontu, połączony jest z dwupiętrową wieżą mieszczącą na górnej kondygnacji drewnianą werandę. Drugą werandę, również drewnianą, wbudowano we wnękę pomiędzy wieża a ścianą budynku. Na zapleczu rośnie grupa starych dębów, wierzb, jesionów i lip. Ogród od frontu został znacznie okrojony w początkach lat sześćdziesiątych XX wieku w związku z poszerzaniem głównej ulicy.

Jest to późnoklasycystyczny parterowy dworek z czterospadowym, mansardowym dachem z wystawką ozdobioną dużym, trójkątnym frontonem. Został zbudowany w 1881 roku.