Kapliczka Rybaków Sopockich na pamiątkę pobytu Ojca Świętego Jana Pawła II w Sopocie 05-06-1999 roku. Przystań na karlikowskim brzgu to historyczne miejsce sopockich rybaków z XII wieku.Kapliczka tworzą rzeźba Chrystusa i na półokrągło wbite stare pale, pochodzące z remontowanego mola, zwieńczone belką owinięta siecią. Jezus rybaków jest silny, bardzo ludzki, z dłonią na czole, troskliwym wzrokiem ogarniający zatokę gdańską. Latarnia z dawnego żaglowca zamontowana na jednym z słupów, spełnia role wiecznej lampki, świecąc światłem słonecznej baterii. Rozwieszony łańcuch, szklane kule dawniej podtrzymujące sieci i ławeczki tworzą jakby przykapliczny ogródek w którym można usiąść i podumać. Kapliczkę ufundowali mieszkańcy Sopotu.

W połowie XIX wieku zapanowała moda na wznoszenie letniskowych dworów w dolnym Sopocie. Dotychczas ta część miasta była głównie zamieszkana przez rybaków. Jednym z interesujących obiektów z tego okresu jest opisywany dworek. Parterowy budynek, pokryty dwuspadowym dachem ceramicznym z wystawką (frontalną częścią fasady wystającą ponad dachem), posiada również obszerne poddasze, które zostało przystosowane do celów mieszkalnych. Klasycystyczne frontony zdobią krótsze boki budynku. Charakterystyczne dla Sopotu werandy, zarówno te bogato rzeźbione z przodu, jak i boczne, zostały dobudowane do dworku pod koniec XIX wieku.

Magnaci wznosili swe domy w górnym Sopocie. W dolnym funkcjonowała rybacka osada usytuowana w okolicach dzisiejszego wejścia na molo. Na walory wypoczynkowe dolnego Sopotu zwrócono uwagę dopiero w XIX wieku. W 1822 roku emerytowany oficer E. Bornstaedt wybudował letniskowy dworek w zacisznym miejscu, na południe od rybackiej osady. Parterowy dworek o dwuspadowym ceramicznym dachu z naczółkami. W dawnych czasach budynek ten posiadał od strony wschodniej drewniany ganek z opartą na czterech drewnianych słupach wystawką, skąd roztaczał się widok na Zatokę Gdańska i nadmorskie wydmy. Pod koniec XIX wieku dobudowano werandę. Właściciel pionierskiego domu nie długo cieszył się spokojem, bowiem w 1823 roku powstał nad morzem zakład kąpielowy doktora Haffnera dający początek sopockiemu uzdrowisku. Dworek znalazł się w najbardziej ludnej części Sopotu w sezonie letnim.

Jest to obszerna parterowa budowla z poddaszem, ustawiona na planie prostokąta , przykryta dwuspadowym dachem ceramicznym z kilkoma prostokątnymi lukarnami. Podcień z czterema potężnymi, drewnianymi słupami wspierającymi szczytowa ścianę o konstrukcji szkieletowej, umieszczony jest wzdłuż krótszej ściany budynku. Znad dachu ponad podcieniem wznosi się drewniana wieżyczka widokowa, nakryta ceramicznym daszkiem w kształcie piramidy.

Dom parterowy z poddaszem o konstrukcji szkieletowej. Budynek ten posiada od strony zachodniej dużą wystawkę z podcieniem wspartą na sześciu drewnianych kolumnach. Dwuspadowy dach domu wyłożony jest dachówka karpiówką. Jest to budowa charakterystyczna dla Żuław Wiślanych z XVII - XIX wieku.

Budynek niegdyś usytuowany był w centrum sopockiej wsi. Dom przykryty dwuspadowym dachem, powstały po gruntownej przebudowie magnackiego dworu dokonanej około 1900 roku. Budynek posiada rozległa piwnicę przykrytą kolebkowym sklepieniem. Klasycystyczna stolarka drzwi i klatki schodowej pochodzi z przełomu XVIII/XIX wieku.

Budynek powstał około 1897 roku. Jest to parterowy budynek na planie prostokąta z dwuspadowym dachem naczółkowym wyłożonym dachówką holenderską. Budynek posiada od frontu trójokienną wystawkę z półkolistym świetlikiem szczytu.

Piętrowa willa o wystroju klasycystycznym z kolumnowym portykiem od strony północnej. Jeszcze przed stu laty willę otaczał bogato urządzony park, całość zaś była otoczona fosą i obronnymi wałami pochodzącymi z czasów wojen szwedzkich. W czasach przedrozbiorowych znajdował się tu magnacki dwór zwany Francuskim, w którym dwukrotnie gościli polscy królowie:w 1710 r August II, a w 1733 - Stanisław Leszczyński. Obecny budynek wzniesiony w 1860 roku stoi na miejscu dawnego dworu. Otaczający go niegdyś park został rozparcelowany w latach 1892-1896, a następnie zabudowany miejskimi kamieniczkami. W 1833 roku wille adoptowano na użytek gminy ewangelickiej, a po II wojnie światowej przeznaczono na plebanię kościoła parafialnego. Na posesji rośnie kilka 150-letnich buków i ponad 300-letni dąb Stanisława Leszczyńskiego, uznany za pomnik przyrody.

Piętrowa willa z elementami wystroju zaczerpniętymi z renesansu i baroku została zbudowana w 1900 roku na użytek parafii ewangelicko-augsburskiej. Łamany dach budynku z kilkoma lukarnami mieści w górnej, płaskiej części obszerny taras widokowy. Występy w ścianie północnej i zachodniej zwieńczone są ozdobnymi szczytami, a występ narożny, na planie prostokąta jest przykryty wieżyczką w kształcie ostrosłupa. Stropy logii i werandy w południowej elewacji budynku wspierają się na kolumnach.

Dwupiętrowy pałacyk o formach klasycystycznych, wyposażony od strony wschodniej w ganek z kolumnami, od zachodu zaś w niewielki taras na parterze otoczony kamienną balustradą. Jest to dawna rezydencja łódzkich fabrykantów, zbudowana w 1898 roku według projektu architekta W. Lippke. Dziś w pałacyku znajdują się mieszkania.

Okazałą willę wybudowano w 1899 roku według projektu W. Lippke, lecz w 1903 roku przebudowano ja na cele mieszkaniowe. Piętrowy budynek z pokoikami na poddaszu, przykryty dwuspadowym, ceramicznym dachem z kilkoma lukarnami zachował oryginalną stolarkę drzwi wejściowych i klatki schodowej. W początkach lat siedemdziesiątych XX wieku w parku otaczającym willę wzniesiono jedenastopiętrowy budynek mieszkalny o banalnej, kontrastującej z otoczeniem architekturze. Budowa ta wywołała falę protestów ze strony miłośników miasta, a w rezultacie otoczenie całego Sopotu otrzymało ochronę konserwatorską.

Eklektyczna willa o najbogatszym w Sopocie wystroju znajduje sie na skraju Skarpy Sopockiej w ogrodzie porośniętym 150-letnimi bukami. Jest to parterowy, murowany budynek z poddaszem, kolumnowym gankiem z dwoma biegami schodów od frontu, piętrową narożną wieżą, oraz tarasami widokowymi otoczonymi kamiennymi balustradami.Budynek posiada również balkonik w kształcie muszli oraz ozdobne szczyty i lukarny w łamanym dachu, płaskim w górnej części. We wnętrzu podziwiać można starannie rzeźbioną stolarkę, sztukaterie oraz rokokowe piece. Rezydencję wzniesiono w 1893 roku pod kierunkiem architektów F. Dosta i C. Kuppercshmidta.

Reprezentacyjna, piętrowa willa o formach neorenesansowych, zbudowana została w 1891 roku według projektu W. Wernera na zamówienie łódzkiego fabrykanta H. Piotrowskiego. Przed willą w ogrodzie oddzielonym od ulicy kutym, ozdobnym parkanem wzniesiono klasycystyczną altankę na wzór antycznej świątyni. Dodatkową ozdobę ogrodu stanowi stuletni modrzew i równie stara topola.

Piętrowa willa z elementami eklektycznego wystroju w obramowaniach okien została zbudowana w ostatnich latach XIX wieku. Od strony północnej przylega do budynku obszerny taras obramowany kamienną balustradą. W ogrodzie otoczonym ozdobnym parkanem rosną piękne ponad stuletnie okazy drzew: 3 platany, cis, modrzew, brzoza, kasztanowiec i lipa.